144. Are you happy now?

Αποφάσισα να έρθω για το τριήμερο της Καθαράς Δευτέρας, στο πατρικό μου. Κάνοντας βόλτα το σκυλί με τη μητέρα μου,  μου ανέφερε πως η κόρη μιας φίλης της, έκανε απόπειρα αυτοκτονίας και νοσηλεύτηκε για 15 μέρες. Η απόπειρα ήταν αποτέλεσμα ενός χρόνου συνεχούς κατάθλιψης. Είχε χάσει τη δουλειά της και είχε χωρίσει από μια μεγάλη της σχέση. Είναι 32 χρονών πλέον. Θυμάμαι παλαιότερα πως είχα σκεφτεί για εκείνη, ότι έχει την τέλεια ζωή. Ωραίος γκόμενος, καλή δουλειά, ήταν όμορφη, γλυκειά και καλή. Δεν την ήξερα πολύ αλλά θεωρούσα πως δεν υπήρχε λόγος να παραπονεθεί για κάτι.

143. Βελούδινη Οργή : Αντισταθμίζοντας την ντροπή.

        Σύμφωνα με τον συγγραφέα, το 2ο στάδιο της ζωής ενός gay, στην πορεία του προς την "αυθεντικότητα" αφορά την προσπάθεια και ανάγκη που έχει ο ομοφυλόφιλος άντρας, να υπερκαλύψει την ντροπή που νιώθει για το γεγονός πως είναι gay.

       Ο ένας δρόμος, που περιγράφεται στο 1ο στάδιο, αφορά το κρυφτό του gay άνδρα με την κοινωνία. Είτε μη αποδεχόμενος τον εαυτό του, είτε ενεργώντας πάντα στο σκοτάδι, στα κρυφά. Ο δρόμος αυτός, αν και μπορεί να παρέχει κάποιου είδους ηρεμία και ευτυχία, σπάνια είναι ευχάριστος γιατί πολλές φορές αναγκάζεσαι να κάνεις συμβιβασμούς και υποχωρήσεις που σε καταπιέζουν ως προσωπικότητα.

Ο άλλος δρόμος ....

142. Ο βιαστής του Schrödinger.

Καταλαβαίνω ότι όντως αρκετές γυναίκες έχουν υποστεί σεξουαλική παρενόχληση στα μέσα μαζικής μεταφοράς. Καταλαβαίνω, ότι το να σε πλησιάζει κάποιος και να αρχίσει να τρίβεται πάνω σου, είναι πάρα πολύ άσχημο. Και πως είναι εύκολο να αρχίσεις να γενικεύεις επικίνδυνα. Το καταλαβαίνω, γιατί έχω υποστεί παρενόχληση, από ταξιτζή, τους πρώτους μήνες φοιτητικής ζωής στην Αθήνα. Και μπορώ να πω πως για αρκετό καιρό, δεν εμπιστευόμουν καθόλου τα ταξί. Είναι όμως σωστό να μετατρέπουμε ένα τυχαίο συμβάν σε κανόνα που καθορίζει τη συμπεριφορά μας, απέναντι στους άλλους?

141. Ο αδερφός μου, η νύφη μου και...ο πούστης γιος.

 

     Δεν θυμάμαι αν έχω ξαναγράψει κάτι για τον αδερφό μου, αλλά να που ήρθε η ώρα να γράψω. Λοιπόν έχω ένα μεγαλύτερο αδερφό κατά τρία χρόνια. Και εκτός από κοινούς δεσμούς αίματος, δεν είχαμε τίποτα άλλο κοινό. Εκείνος ασχολούταν με τα αθλήματα, εγώ με τα βιβλία. Εκείνος έβλεπε ποδόσφαιρο, εγώ μάγισσες και sailor moon. Εκείνος πήδαγε γκομενάκια, εγώ.... τεσπά ας μην ξεφύγουμε. Ήταν ο επόμενος που έμαθε για μένα μετά την αδερφή μου. Όταν ήμουν 17 χρονών. Δεν το πήρε υπερβολικά άσχημα, απλώς στην αρχή απογοητεύτηκε. Δεν είναι ότι δεν μιλούσαμε ή απομακρυνθήκαμε αλλά στην αρχή του ήταν δύσκολο να το συνηθίσει. Αλλά επειδή εγώ δεν τα παρατάω εύκολα σε τέτοια θέματα ούτε μου αρκούσε μια σιωπηρή αποδοχή, συνέχιζα να αναφέρω ανά τακτά χρονικά διαστήματα το ζήτημα, μέχρι που σιγά σιγά, μήνα με το μήνα, χρόνο με το χρόνο, έφτασε 10 χρόνια μετά, να είναι ένθερμος υποστηρικτής των δικαιωμάτων των gay, να μιλάει και στους φίλους του για αυτά και γενικότερα να μην σηκώνει μύγα στο σπαθί του για το θέμα. Μέχρι που στη ζωή του μπήκε αυτή....