Out Of Control.......

Ναι χωρισα....Και το αστειο της υποθεσης ηταν οτι ο χωρισμος μου δεν ηταν υποθεση δικη μου ή του αλλου αγοριου αλλα αλλων ανθρωπων και ποιο συγκεκριμενα της οικογενειας του.

Οι γονεις του ,εμαθαν για τη σχεση μας και αποφασισαν να την σταματησουν.Και οπως καθε κλασσικη ελληνικη οικογενεια που θελει να επιβαλλει τη γνωμη της,χρησιμοποιησαν την οικονομικη τους δυναμη και απειλησαν με διακοπη παροχης της.....

Περιπου 2 μηνες τα ειχαμε .Δεν ξερω αν προλαβα να νιωσω κατι παραπανω εκτος απο ποθο .Ισως να μην γνωρισω ποτε..Μετα το τελευταιο τηλεφωνημα του ,αρχισα να σκεφτομαι για το ποσα πραγματα ελεγχουμε πραγματικα στη ζωη μας και ποσα ειναι απορρεια αλλων δυναμεων και καταστασεων.Ειναι γεγονος οτι οι ανθρωποι τεινουμε να μοιρολατρουμε αρκετα,ισως γιατι μεσα στη μοιρολατρια βρισκουμε παρηγορια.Παρηγορια οτι υπαρχουν δυναμεις περα απο τις δικες μας.

Φαινετε οξυμωρο αλλα ειναι πολυ πιο ευκολο να πιστευεις οτι δεν ελεγχεις την ευτυχια σου ,παρα οτι εχεις πληρη εξουσια πανω σ'αυτην .Δεν μπορω να πω οτι εχουμε πληρη ελεγχο στο να ειμαστε ευτυχισμενοι,αλλα σε μεγαλο βαθμο νιωθω οτι ελεγχω τη δικη μου.Γιατι κατα βαθος η ευτυχια δεν ειναι υλικο αποκτημα αλλα μια κατασταση στην οποια βρισκεται το μυαλο μας.Θα μπορουσα να στενοχωριεμαι για το γεγονος οτι εχασα μια υποσχομενη σχεση αλλα στην πραγματικοτητα κερδισα πολυ περισσοτερα σε εμπειριες.Ακομη ξερω πολυ λιγα,αλλα πολυ περισσοτερα για τις σχεσεις σε συγκριση με 2 μηνες πριν.Αυτες οι εμπειριες ειναι που με κανουν να νιωθω οτι μεγαλωνω.

Ξερετε ,πιστευω οτι η ηλικιες 18-20 ειναι οι ηλικια που ουτε νιωθουμε ωριμοι,ουτε παιδια πλεον.Δεν λεω οτι μετα ειμαστε ή νιωθουμε ωριμοι απλα σε αυτην την περιοδο ειναι μερικα σημαντικα μεταβατικα σταδια...

Εγω παντως συνεχιζω να πιστευω οτι η ζωη ειναι τελεια,και η ευτυχια ειναι κατα 97% στα δικα μας/σας χερια.Η δικη μου παντως ειναι.....

Τελος,ομολογω οτι ειναι πολυ δελεαστικο να ευχομαστε να ημασταν πιο εξυπνοι,πιο ομορφοι ,πιο πλουσιοι κτλ αλλα αυτο που πρεπει και μπορουμε να κανουμε ειναι να εκτιμησουμε αυτα που μας εχουν δωθει και να κανουμε το καλυτερο που μπορουμε με αυτα.......

Δικαίωμα στο coming out?Από πού κι ως πού?

Ουφ επιτελους γυρισα απο την επαρχια...Δεν λεω καλουτσικα ητανε αλλα σαν την Αθηνα πουθενα.Οταν πηγα στο χωριο μου,ειχα μια συζητηση με τον αδερφο μου ο οποιος μου ειπε λιγο πολυ, να προσεχω τι κανω και τι λεω εκει γιατι εχω και μια οικογενειακη υποληψη να προστατευσω.Μου ειπε επισης οτι στην Αθηνα δεν τους ενδιαφερει καθολου τι κανω αλλα στην επαρχια πρεπει να ειμαι τυπος και υπογραμμος γιατι αλλιως τους εκθετω και θα παρω ποδι απο την οικογενεια.

Στην αρχη ημουν ετοιμος να του επιτεθω γεματος αγανακτηση και θυμο.Αλλα καθως το σκεφτομουν διαφορες αμφιβολιες αρχισαν να με μπερδευουν.Ειχα διαβασει καπου οτι οι ανθρωποι ειμαστε ελευθεροι μεχρι εκει που ξεκινα η ελευθερια του αλλου.Και ειχα συμφωνησει απολυτα με αυτη την αποψη.Αλλα τι γινεται οταν τα ορια μεταξυ της δικης μας ελευθεριας και των αλλων ειναι δυσδιακριτα?Ποτε το δικαιωμα μας για κατι που μας αφορα ξεπερνα τις συνεπειες που μπορει να εχει στους αλλους?

Αυτα και αλλα ερωτηματα αρχισαν να τριβελιζουν το μυαλο μου?Πιστευω ακραδαντα οτι ο καθενας ειναι υπευθυνος για τις πραξεις του και σε πολυ σπανιες περιπτωσεις μπορει να μας κανουν οι αλλοι δυστυχισμενοι.Πχ οταν ο πατερας μου επαθε κατι με την υγεια του και η μητερα μου πηγε να μου φορτωσει τυψεις εγω επελεξα να μη νιωσω υπευθυνος.Τεσπα το θεμα ειναι οτι οταν αγαπας καποιους ανθρωπους δεν μπορεις να τους στενοχωρεις.Δεν λεω οτι σκοπευω να αποκαλυφθω σε ολο το χωριο μου για το ποιος ειμαι πραγματικα αλλα θα ηθελα να εχω αυτη την επιλογη.Και την εχω.Το θεμα ειναι οτι οι συνεπειες προς την οικογενεια μου θα ειναι πολυ μεγαλες.

Αναλογιζομαι κατα ποσο ειναι εγωιστικη η σκεψη να αποκαλυφθω σε ολους.Ζουμε σε μια κοινωνια και οι πραξεις μας δημιουργουν αλυσιδωτες αντιδρασεις που επηρρεαζουν τους γυρω μας.Οσο και να ηθελα να καταρριψω τα επιχειρηματα του αδερφου μου,τοσο βυθιζομουν στην συνειδητοποιηση των οσων ελεγε. Απο την αλλη με επνιγε το δικιο μου γιατι εγω να μην μπορω να μιλαω για τις σχεσεις μου κτλ.Και μην πει κανεις οτι υπαρχουν και αλλα πραγματα εκτος σεξουαλικοτητας γιατι δεν το δεχομαι.Ολοι οι συμμαθητες μου με επρηζαν για τις σχεσεις τους και γενικα για τη σεξουαλικη ζωη που εχουν αναπτυξει εκει που σπουδαζουν ενω εγω δεν μπορουσα να πω τιποτα για τη δικη μου ερωτικη ζωη και περιπετειες.Ειναι απιστευτα εκνευριστικα τα βλεμματα συμπονοιας οταν τους λες πως δεν εχεις καμμια γκομενα (ενω θα ηθελες να τους παρουσιασεις τον γκομενο σου ετσι να σκασουν!).

Φυσικα και δεν εκανα κανενα coming out στην επαρχια ,μονο στην οικογενεια μου το εχω πει.Και δν ξερω αν θα κανω ποτε.Ειλικρινα δεν ξερω τι απαντηση να δωσω σε αυτο το θεμα.Εσεις τι πιστευετε?Πρεπει να κανουμε αυτο που θεωρουμε οτι δικαιωματικα μας ανηκει ανεξαρτητως συνεπειων για τους γυρω μας?Ή πρεπει να υπομενουμε τον περιορισμο που μας θετουν οι επιθυμιες των αλλων?